ΠAME …ΓΣΕΕ; ( κατά το πάμε πλατεία;)

Γράφει ο Γαβριήλ Μιχαλάτος 

Κάθε φορά που το ΚΚΕ παρεκτρέπεται από τα δημοκρατικά πλαίσια , χρησιμοποιώντας πρακτικές που χαρακτηρίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα , παρουσιάζεται ένα μοναδικό παράδοξο το οποίο χρήζει πολιτική, κοινωνιολογικής αλλά και ψυχιατρικής ανάλυσης. Και αυτό γιατί περνάει στην κοινή γνώμη σαν μια δικαιολογημένη ενέργεια υπό το κάλυμμα μια ανώτερης ιδεολογίας  την οποία βεβαίως ο μέσος πολίτης δεν αντιλαμβάνεται αλλά φαντάζει να του επιβάλλεται από μια αόρατη δύναμη την οποία κατανοούν μόνο οι πάνσοφοι θιβετανοί μοναχοί του ΚΚΕ.

Στην χώρα μας πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικές δυνάμεις , ιδεολογίες , κινήσεις πολιτών , όλα κρίνονται σε μια ιδεολογικοπολιτική βάση. Θα θυμούνται οι περισσότεροι  για παράδειγμα το σάλο που ξέσπασε πριν από λίγα χρόνια όταν σε μια συνέντευξη τύπου του προέδρου της Χρυσής Αυγής κου Μιχαλολιάκου (η δίκη της βρίσκεται σε εξέλιξη) κάποιος συνοδός του φώναξε προς τους δημοσιογράφους ΕΓΕΡΘΗΤΩ . Ακολούθησε ο κακός χαμός από τα ΜΜΕ και όχι άδικα καθώς το όλο σκηνικό φάνταζε βγαλμένο από κάποιο στρατόπεδο της Λεγεώνας των Ξένων. Πλήθος χαρακτηρισμών ακολούθησαν την ενέργεια αυτή ενώ υπήρχαν άλλες σαφώς σοβαρότερες πράξεις της Χ.Α  για να δικαιολογήσουν τους χαρακτηρισμούς αυτούς. Αντίθετα το ΚΚΕ, θα έλεγα , ότι έχει την μοναδική πολυτέλεια να κρίνεται πάντοτε ηθικά. Σαν η αόρατη δύναμη που προαναφέρθηκε να προσανατολίζει τον κόσμο να μην βλέπει τις πράξεις  (εκτός αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) αλλά τα άυλα υπερβατικά αξιώματα τα οποία κρύβονται πίσω από αυτές. Αξιώματα που αυθαίρετα αποδίδονται μόνο στο ΚΚΕ λες και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις , ιδεολογίες κτλ είναι πέρα από την παρούσα διάσταση και δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο, για το κοινό καλό, για την ευημερία των πολιτών.

Έχει αναλογιστεί κάποιος, τι θα γίνονταν αν το Συνέδριο της ΓΣΕΕ δεν πραγματοποιούνταν όχι  από τις <<Δημοκρατικές Παρεμβάσεις>> των αυτόκλητων εκπροσώπων -  σωτήρων  της εργατικής τάξης (του 5%) του ΠΑΜΕ αλλά με παρεμβάσεις της Χρυσής Αυγής (τροφή για στοχασμό); Οι σεβάσμιοι επαναστάτες του ΠΑΜΕ οι οποίοι κόπτονται για τους θεσμούς και τις αξίες μάλλον ενεργοποιούν αυτές τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες μόνον όταν εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα. Με μια δημοκρατική ευαισθησία  a la carte φαντάζει  από τα έργα τους να είναι συνεπείς εχθροί της δημοκρατίας , ειδικά αν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα το διαδικασιών δεν είναι υπέρ τους. Η διακοπή ενός συνεδρίου της ΓΣΕΕ από οποιαδήποτε άλλη δύναμη θα ήταν προϊόν βάρβαρης – φασιστικής ιδεολογίας ενώ τώρα που προέρχεται από τις τάξεις του ΚΚΕ βαφτίζεται <<παλλαϊκή>> απαίτηση προκειμένου να καθαρίσει το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα από νόθους και εργοδότες.

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο για εμάς τους κοινούς θνητούς να αντιληφθούμε ποιοι είναι εκείνοι οι παράγοντες που διαφοροποιούν το <<ξύλο>> που προέρχεται από αριστερούς και μη αριστερούς. Όταν οπαδοί του ακροδεξιού χώρου έδερναν λαθρομετανάστες στο κέντρο της Αθήνας η παράνομη αυτή πράξη ήταν  προϊόν της φασιστικής τους ιδεολογίας. Το οργανωμένο ντου (σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ) και ο ξυλοδαρμός μελών της διοίκησης της ΓΣΕΕ στο ξενοδοχείο της Ρόδου όπου επρόκειτο να διεξαχθεί το συνέδριο και ο αποκλεισμός με το έτσι θέλω εκατοντάδων νόμιμα εκλεγμένων συνέδρων από τις εργασίες του συνεδρίου , εξίσου παράνομη πράξη,   παρουσιάζεται ως προϊόν λαϊκής οργής (του 5% για να μην ξεχνιόμαστε) απόρροια των δίκαιων αιτημάτων τους.

Νομίζω ότι έχει φτάσει ο καιρός να πέσουν οι μάσκες. Να καταλάβει ο κόσμος ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως σερβίρονται πολλές φορές από τα ΜΜΕ αλλά υπάρχουν πολλές παράμετροι που θα  πρέπει κάποιος να συνυπολογίσει προκειμένου να βγάλει συμπεράσματα και να κολλήσει ταμπέλες. Το γεγονός ότι κάποιος είναι αριστερός δεν του δίνει αυτοδικαίως και άκριτα την ιδιότητα του δημοκράτη όπως ούτε αυτός που αγαπά την πατρίδα του κατατάσσεται αυτομάτως στην κατηγορία του φασίστα και του εθνικιστή. Μάλιστα η ιστορική εμπειρία μάλλον το αντίθετο έχει να μας διδάξει.

Οι κύριοι του ΠΑΜΕ δεν εξουσιοδοτούνται από κανέναν να αυτοπαρουσιάζονται ως εκπρόσωποι όλων των εργαζομένων και με το πρόσχημα αυτό να πράττουν και να κινούνται για την εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων και ιδεοληψιών. Νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη. Νόμος είναι ο Νόμος : τόσο απλά και ξεκάθαρα. Ο νόμος που προκύπτει από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας. Η ιστορική  αναδρομή λέει ότι αν δεν συμφωνείς με τους νόμους της πολιτείας τότε έχεις δύο επιλογές. Ή προσπαθείς να πείσεις το λαό για τα δίκαια που εκπροσωπείς και αυτός να σου εμπιστευτεί την διακυβέρνηση του κράτους ψηφίζοντας σε μια εκλογική διαδικασία και ως εκλεγμένη κυβέρνηση πια θα έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις τα κακώς κείμενα, ή να επιχειρήσεις την ένοπλη ανατροπή του πολιτεύματος . Όμως και στις δύο αυτές εναλλακτικές φαίνεται ότι το ΚΚΕ δεν τα καταφέρνει καθώς ούτε στον εμφύλιο πόλεμο κατάφερε να υλοποιήσει το στόχο του ούτε στις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετέχει φαίνεται να μπορεί να πείσει το εκλογικό σώμα καθώς μένει κολλημένο σε μονοψήφια νούμερα.

Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να πάρει μια απόφαση για τον τρόπο που θέλει να πορευτεί. Δεν μπορείς όμως να ακροβατείς ανάμεσα σε νόμιμες και παράνομες ατραπούς και να επιλέγεις κατά περίπτωση αυτό που σε συμφέρει. Πρέπει κάποια στιγμή να δείξουν εμπιστοσύνη στο λαό και να συνειδητοποιήσουν ότι τα κινήματα δεν είναι προέκταση κάποιου κόμματος και οι διάφορες μορφές πάλης  - διεκδικήσεις, μπορούν να συμβούν και χωρίς το σχεδιασμό και την έγκριση του κόμματος (λογική Σταλινικού Καποραλισμού).