Τελικά τι γίνεται στη Συρία; Συμμαχίες που προκαλούν ίλιγγο.

Σίγουρα όλοι παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τα τελευταία εικοσιτετράωρα τα όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη Συρία καθώς φαίνεται ότι είναι θέμα ημερών αν όχι ωρών ένα πλήγμα κατά στρατηγικών σημείων της χώρας από τις Δυτικές δυνάμεις. Μιλάμε για ακόμη ένα live πόλεμο καθώς το τηλεοπτικό κοινό έχει από μέρες προετοιμαστεί μέσα από τον τύπο και το twitter (το νέο μέσω άσκησης της πολιτικής) για ένα μεγαλειώδες χτύπημα κατά του <<τέρατος>> που ακούει στο όνομα Μπασάρ Αλ Ασαντ όπου σκοτώνει αμάχους με χρήση χημικών όπλων. Ένα χτύπημα που έχει επίσης ως στόχο τους <<διαβολικούς>> συμμάχους της Συρίας , Ρωσία και Ιράν, οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια στηρίζουν το απολυταρχικό καθεστώς των Ασαντ . Και ο μέσος άνθρωπος συγκινείται από την μία βλέποντας τα άψυχα κορμάκια των μικρών παιδιών ανάμεσα στα χαλάσματα (η εικόνα των νεκρών παιδιών χρησιμοποιείται πάντα και από όλους για να νομιμοποιήσει τις επερχόμενες κινήσεις) και συντάσσετε από την άλλη με την <<αγανακτισμένη>> Πρωθυπουργό της Αγγλίας η οποία διακηρύσσει ότι πρέπει να δοθεί μια απάντηση στον Άσαντ για τα εγκλήματα που διαπράττει (βέβαια δεν δείχνει την ίδια ευαισθησία για τους Παλαιστίνιους).

Όμως τα πράγματα είναι έτσι; Πως ξεκίνησαν όλα αυτά και γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να αναμετρώνται στη Συρία οι ΗΠΑ, η Αγγλία , η Γαλλία, η Τουρκία , το Ιράν, η Ρωσία, οι Κούρδοι, ο ISIS και η Χεζμπολάχ; Η αιτία είναι η <<αυθόρμητη>> επaνάσταση του καταπιεσμένου λαού το 2011 που ζητούσε περισσότερες ελευθερίες από το πράγματι σκληρό καθεστώς Άσαντ ή είναι κάτι άλλο;

Αν κανείς ανατρέξει περίπου δέκα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο έτος 2009 θα βρει την απάντηση . Όλα εκίνησαν όχι το 2011 με την εξέγερση τμήματος της συριακής κοινωνίας αλλά το 2009 όταν ο Μπασαρ Αλ Άσαντ αρνήθηκε να συνυπογράψει την κατασκευή ενός αγωγού όπου θα μετέφερε το καταριανό φυσικό αέριο στην Ευρώπη. Η σημασία αυτού του έργου ήταν εξαιρετικά σημαντική για τα συμφέροντα των ΗΠΑ (συμφέροντα των αμερικανικών εταιριών ).

Η Ευρώπη προμηθεύεται περίπου το 30% των αναγκών της σε φυσικό αέριο από τη Ρωσία και η Ρωσία διαθέτει στην Ευρώπη το 70% της παραγωγής της σε αέριο. Αυτό αυτομάτως καθιστά την Ευρώπη εξαρτώμενη από τη Ρωσία και ταυτόχρονα ισχυροποιεί διεθνώς τον παράγοντα που ακούει στο όνομα Βλαντίμιρ Πούτιν. Επίσης αποτελεί και ένα σημαντικό οικονομικό κεφάλαιο για την Ρωσία η οποία βάζει δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμία της από αυτή την δουλειά.

Οι ΗΠΑ από την άλλη με την δημιουργία του αγωγού στόχευαν (και ακόμη στοχεύουν) να μεταφέρουν στην Ευρώπη το καταριανό αέριο κάτι το οποίο θα έχει σαν αποτέλεσμα να μειωθεί η εξάρτηση της Ευρώπης από τον Ρωσικό παράγοντα, να σταματήσει το οικονομικό όφελος για τη Ρωσία και να αποδυναμωθεί ο Πούτιν. Μάλιστα το σχέδιο είναι εξαιρετικά οργανωμένο καθώς ο έτερος μεγάλος παραγωγός φυσικού αερίου που ακούει στο όνομα Ιράν τελεί υπό οικονομικό – εμπορικό αποκλεισμό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να το προωθήσει στην Ευρωπαϊκή αγορά. Με την άρνηση του Ασαντ να δεχτεί τον αγωγό , όπως μας πληροφορούν και τα Wikileaks , οι θιγόμεναι ενεργοποίησαν το σχέδιο ανατροπής του που θα ξεκινούσε με μια σουνιτική εξέγερση (εύκολο καθώς η οικογένεια των Άσαντ είναι σιιτικής (αλεβιτικής) καταγωγής, που αποτελεί μειονότητα στη χώρα, καθώς το 75% του πληθυσμού είναι σουνίτες μουσουλμάνοι) και άρχισαν τον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών ομάδων. Μάλιστα σχέδιο του Πενταγώνου του 2008 που είδε το φως της δημοσιότητας προέβλεπε ως σχέδιο την ετοιμασία ενός εμφυλίου μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών σε Συρία και Ιράν προκειμένου να διατηρήσουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο στην ευρύτερη περιοχή.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά…

Στις 15 Μαρτίου 2011 ξεκίνησαν διαδηλώσεις στη χώρα κατά της κυβέρνησης ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους Σύρος στρατηγός ιδρύει στην Τουρκία (τυχαίο;) τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό ο οποίος αποτελείται από πολίτες και λιποτάκτες του τακτικού στρατού. Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί που αναφέρουν ότι αυτές οι ομάδες θα δεχτούν σημαντική ενίσχυση και από εμπειροπόλεμα στελέχη της Αλ Κάϊντα!!!. Σταδιακά κάποιες περιοχές θα περάσουν στον έλεγχο των ανταρτών με τον τακτικό στρατό να διατηρεί τον έλεγχο στο μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας.

Τον Απρίλη του 2013 μπαίνει στην σύγκρουση και η λιβανέζική οργάνωση Χεζμπολάχ στο πλευρό του Άσαντ. Το Ιράν γίνεται βασικός σύμμαχος της Συρίας .

Λίγο αργότερα ως δια μαγείας οι Τζιχαντιστές του Ισλαμικού Χαλιφάτου κατακτούν την πόλη Ρακα και ανακοινώνουν την ίδρυση του χαλιφάτου στα εδάφη της Συρία, και του Ιράκ (το ποιος κρύβεται πίσω από το ISIS όπως και την Αλ Κάϊντα το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη). Μετά από αυτή την εξέλιξη η Ρωσία το 2015 ξεκινά βομβαρδισμούς στη Συρία κατά των τρομοκρατικών ομάδων όπου σε αυτές συγκαταλέγει και το στρατό του ISIS. Η Δύση ωστόσο κατηγορεί τη Ρωσία ότι με τις επιδρομές δεν στοχεύει τρομοκράτες αλλά μετριοπαθείς αντάρτες που μάχονται το καθεστώς (με λίγα λόγια η κατάσταση έγινε κουβάρι και άντε να το ξεμπλέξεις). Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι επιδρομές της Ρωσίας βοηθούν σημαντικά το καθεστώς να ανακτήσει σημαντικές περιοχές και να ανακάμψει καθώς είχε βρεθεί σε πολύ δυσχερή θέση.

Και κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και η φίλη μας η Τουρκία με την επιχείρηση <<ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΕΥΦΡΑΤΗ>> στην επαρχία του Χαλεπίου εναντίων δυο οργανώσεων που θεωρεί τρομοκρατικές. Του ISIS και μαντέψτε ποιας άλλης…..των Κούρδων των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG) οι οποίοι Κούρδοι είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των Τζιχαντιστών και που οι ΗΠΑ είναι σύμμαχοι των Τούρκων (ακόμη μεγαλύτερο το μπέρδεμα). Όπως είναι φυσικό η συμμαχία των Κούρδων με τις ΗΠΑ θορύβησε τους Τούρκους που διαχρονικά φοβούνται την ίδρυση στα σύνορά τους ενός Κουρδικού κράτους που θα τους αποσταθεροποιούσε κι έτσι αντέδρασαν αστραπιαία.

Και σε συνέχεια της παραπάνω ενέργειας η Άγκυρα έδωσε το πράσινο φως για την επιχείρηση «Κλάδος ελαίας» στη βόρεια Συρία. Με στόχο την κουρδική πολιτοφυλακή Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) και με σύμμαχο τους Σύρους αντάρτες. Σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οι τουρκικές δυνάμεις έχουν καταλάβει 35 χωριά, που βρίσκονται κυρίως στα βόρεια σύνορα – πρόκειται περίπου για το 15% του εδάφους του καντονιού (Αφρίν). Παρά τη δυσκολία της Τουρκίας να σημειώσει πραγματική πρόοδο επί του πεδίου, η κυβέρνηση και ο πρόεδρος Ερντογάν υψώνουν τους τόνους και αναπτύσσουν μια ρητορική που έχει στόχο να ενισχύσει την περηφάνια των Τούρκων και να συσπειρώσει τους πολίτες γύρω από την κυβέρνηση.

Στο σημείο αυτό θέλω να καταθέσω μια προσωπική σκέψη η οποία δεν μπορεί να αποδειχτεί (ακόμη τουλάχιστον) ως οφείλει να κάνει ένας ιστορικός αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι οι δυνάμεις του ISIS ρίχτηκαν το 2014 στο μέτωπο της Συρίας προκειμένου να ενταθεί ο αγώνας κατά του Άσαντ. Αυτή η επέμβαση όμως δεν ενεργοποίησε μια υπολογίσιμη ομάδα η οποία βρίσκονταν για χρόνια υπό διωγμό από το καθεστώς χωρίς δικαιώματα. Τους Κούρδους οι οποίοι αποδείχτηκαν σκληρά καρύδια για τους επελαύνοντες αιμοδιψείς Τζιχαντιστές κάτι που μαρτυρά η νίκη τους (Κούρδων) στην πόλη Κομπάνι ύστερα από 112 μέρες πολέμου. Το ISIS ήλπιζε να προσθέσει το Κομπάνι στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχό του στη Συρία και στο Ιράκ στις οποίες ανακήρυξε το «χαλιφάτο» τον Ιούνιο του 2014. Το Κομπανί είχε στρατηγική σημασία επειδή συνορεύει με την Τουρκία.

Και φθάνουμε στο σήμερα…. Συνωστισμός από τα μαχητικά αεροσκάφη μισής ντουζίνας χωρών πάνω από τη Συρία , διάφορες ομάδες οι οποίες υποστηρίζονται από ανταγωνιστικές δυνάμεις πολεμούν η μία την άλλη, με διάφορους συνδυασμούς που προκαλούν ίλιγγο. Οι σύμμαχοι στο ένα μέτωπο είναι αντίπαλοι το άλλο (Βλέπε ΗΠΑ – Κούρδοι και ΗΠΑ – Τουρκία). Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Τουρκία και Ιράν διαθέτουν στρατεύματα στο έδαφος της Συρίας η γειτονικών κρατών , τα οποία βρίσκονται ολοένα και πιο συχνά αντιμέτωπα , οι Δυτικοί απειλούν για βομβαρδισμό στρατηγικών στόχων ενώ οι Ρώσοι απειλούν για καταστροφή των βάσεων που θα εκτοξεύσουν πυραύλους . Τι θα γίνει ; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα όταν μάλιστα εμπλέκονται τεράστια συμφέροντα κρατών και εταιριών. Ένα πάντως είναι το σίγουρο. Στο ποτάμι όταν τσακώνονται οι ιπποπόταμοι την πληρώνουν τα βατράχια. Αλλοίμονο στο Συριακό λαό…..